ಪ್ರಜಾವಾಣಿಯ ಸಾಪ್ತಾಹಿಕ ಪುರವಣಿಯಲ್ಲಿ ರಂದು ಪ್ರಕಟವಾದ ಲೇಖನ.
ಈ ಸೈಕಲ್ ನನ್ನ ಬದುಕಿನೊಂದಿಗೆ ಬೇರುಬಿಡಲು ಆರಂಭಿಸಿದ್ದು, ನನ್ನ ಪುಟ್ಟ ಗೆಳೆಯನೊಬ್ಬನ ಸಹಾಯದಿಂದ ಮನೆಯ ಹಿಂದಿನ ಸೈಕಲ್ ಶಾಪ್‌ನಲ್ಲಿ `ಬಾಡಿಗೆ ಸೈಕಲ್~ ಪಡೆದು ಕಲಿಯಲಿಕ್ಕೆ ಶುರುಮಾಡಿದಾಗ.
ನನಗಿಂತ ಚಿಕ್ಕವನಿದ್ದ ಆತ ದಿನಾ ಸೈಕಲ್ ಹೊಡೆದು ಬಂದು ಅಂಗಡಿಯಲ್ಲಿ ಚಾಕೋಲೇಟ್ ತಿಂದು ಹೋಗುತ್ತಿದ್ದ. `ಅವನು ನನಗೆ ಸೈಕಲ್ ಕಲಿಸೋದಾ~ ಅನ್ನಿಸಿದರೂ ಪ್ರಶ್ನಿಸದೆ ಅವನೊಡನೆ ಸೈಕಲ್ ಕಲಿಯಲು ಶುರುಮಾಡಿದ್ದಾಯ್ತು.
ಚೋಟುದ್ದ ಇದ್ದ ಅವನು ನನ್ನ ಹಿಡಿಯಲಿಕ್ಕೆ ಕಷ್ಟಪಟ್ಟರೂ ಪಟ್ಟು ಬಿಡದೆ ಸೈಕಲ್ ಹತ್ತಿಸಿದ. ಒಂದು ದಿನ ನನ್ನ ಸೈಕಲ್ ಹತ್ತಿಸಿ ಇಳಿಜಾರಿನ ಒಂದು ರಸ್ತೆಯಲ್ಲಿ ಕೈಬಿಟ್ಟ.
`ಅವನು ಇದ್ದಾನಲ್ಲ~ ಅನ್ನುವ ಧೈರ್ಯದ ಮೇಲೆ ಸೈಕಲ್ ತುಳಿಯುತ್ತಿದ್ದೆ. ಕೊನೆಗೆ ವಾಪಸ್ ತಿರುಗಿಸಿಕೊಳ್ಳಲು ಬ್ರೇಕ್ ಹಾಕಿ ನಿಲ್ಲಿಸಿದಾಗಲೇ ಗೊತ್ತಾದದ್ದು- `ನಾನೇ ಸೈಕಲ್ ಓಡಿಸಬಲ್ಲೆ~ ಎಂದು. ಹೀಗೆ ಒಬ್ಬ ಚಿಕ್ಕ ಹುಡುಗ ನನಗೆ ಸೈಕಲ್ ಕಲಿಸಿದ ಗುರುವಾದ. `ಇನ್ನು ಮುಂದೆ ನೀನೇ ಓಡಿಸ್ಕೊ~ ಮಾಯವಾದ.
`ಮನೆಗೆ ಬಂದು ನಾನೇ ಸೈಕಲ್ ಓಡಿಸೋಕೆ ಶುರು ಮಾಡಿದ್ದೀನಿ~ ಎಂದು ಸಾರಿ ಹೇಳಿದವನೇ, `ಈಗ ನಂದೇ ಒಂದು ಸೈಕಲ್ ಬೇಕು~ ಅಂತ ಒಂದೇ ಉಸಿರಿನಲ್ಲಿ ಹೇಳಿದ್ದಾಯಿತು. ವಾರದ ಕೊನೆಯಲ್ಲಿ ಸೈಕಲ್ ಬೇಟೆಗೆ ಹೋಗೋದು ಅಂತ ನಿಶ್ಚಯವಾಯ್ತು.
ಅಪ್ಪನ ಸೈಕಲ್ ಸರ್ವೀಸ್ ಮಾಡಿಕೊಡುತ್ತಿದ್ದ ಸೈಕಲ್ ಶಾಪ್‌ನಲ್ಲಿ ಕಂಡ ಕೆಂಪು ಮತ್ತು ಬಿಳಿಯ ರಂಗಿನ ಉದ್ದನೆಯ ಸೀಟಿನ ಸೈಕಲ್ಲು ಭಾನುವಾರ ಕಣ್ಣಿಗೆ ಬಿದ್ದುದ್ದಷೇ ಅಲ್ಲ ಕೈಗೂ ಬಂತು. ಐದನೇ ಕ್ಲಾಸಿನಲ್ಲಿದ್ದರಿಂದ ಅದರ ಜೊತೆಗಿದ್ದ ಮೂರನೇ ಚಕ್ರ ಬೇಡವೆಂದು ಆಲ್ಟ್ರೇಷನ್ ಮಾಡಿಸಿದ್ದಾಯ್ತು. ಮನೆಗೆ ತಂದು ನಾನೇ ಸೀಟಿನ ಅಳತೆ ಹೆಚ್ಚು ಕಡಿಮೆ ಮಾಡಿಕೊಂಡದ್ದಾಯ್ತು.
ಅಪ್ಪ ಅಮ್ಮನಿಗೆ ಕೆಲಸದಲ್ಲಿ ಸಹಾಯ ಮಾಡಲು ಮನೆಯ ನಾಲ್ಕು ಗೋಡೆ ಬಿಟ್ಟು ಸ್ವಲ್ಪ ಹೊರಗೆ ತಿರುಗಲು ಸೈಕಲ್ ಸಂಗಾತಿಯಾಯ್ತು. ಸ್ಕೂಲಿನ ನಂತರ ಆಡಲಿಕ್ಕೆ ಆಟಿಕೆಯಾಯ್ತು. ಹಿಂದಿನ ದಶಕಗಳಲ್ಲಿ ಸೈಕಲ್‌ನಲ್ಲಿ ಬಳಸುತ್ತಿದ್ದ ಎಣ್ಣೆಯ ದೀಪವನ್ನು ಅಟ್ಟದ ಮೇಲಿಂದ ಇಳಿಸಿ ಒರೆಸಿ ಚೊಕ್ಕ ಮಾಡಿ ಸೈಕಲ್‌ಗೆ ಫಿಟ್ ಮಾಡಿ ನೋಡಿದವರನ್ನು ಆಶ್ಚರ್ಯ ಪಡಿಸಿಯಾಯಿತು. ಹೈಸ್ಕೂಲ್ ಮೆಟ್ಟಿಲು ಹತ್ತುವುದರೊಳಗೆ ಆ ಸಣ್ಣ ಸೈಕಲ್ ಬದಲಿಸಿ ಸ್ವಲ್ಪ ದೊಡ್ಡದು ಕೊಂಡೆ.
ಹಿರಿಯನಾದ್ದರಿಂದ ಜವಾಬ್ದಾರಿಗಳೂ ಹೆಚ್ಚಿದವು. ಎರಡು ಏರಿಯಾ ದಾಟಿ ಹೋಗಬೇಕಿದ್ದ ಶಾಲೆಯ ರಸ್ತೆ ಸವೆಸಲಿಕ್ಕೆ 9ನೇ ತರಗತಿಗೆ ಬರುವುದರೊಳಗೆ ಅಪ್ಪನ ಹಳೆಯ ದಪ್ಪನೆಯ ತೂಕದ ಸೈಕಲ್ ಮೂಲೆ ಸೇರಿ, ನನಗೆ ಎಂತಲೇ ಹೊಸ ಹೀರೋ ಸೈಕಲ್ ಕೊಂಡದ್ದಾಯ್ತು. ಓದುತ್ತಲೇ ಬೆಳಗಿನ ಜಾವ ಐದರಿಂದ ಶುರುವಾಗುತ್ತಿದ್ದ ಜೀವನದ ಬಂಡಿ ಸೈಕಲ್‌ನ ಎರಡು ಚಕ್ರಗಳ ಮೇಲೆ ನಡೆಯಲಾರಂಭಿಸಿತು.
ಮೊದಲಿಂದಲೇ ಸೈಕಲ್ ತರುತ್ತಿದ್ದ ಜೊತೆಗಾರರ ನಡುವೆ ಬೀಗಿ ನಡೆಯುವಂತೆ ನನ್ನ ಹೊಸ ಹೀರೋ ಸೈಕಲ್ ಮಾಡಿತ್ತು.
ಇಷ್ಟರಲ್ಲಾಗಲೇ ಮನೆಗೆ ಮೋಟಾರ್ ಸೈಕಲ್‌ನ ಆಗಮನ. ಬಜಾಜ್‌ನ ಮೇಲೇರಿ ದೇಶ ಸುತ್ತುವಾಸೆ. ಸೈಕಲ್ ಮೂಲೆಗುಂಪಾಯ್ತು. ಕೊನೆಕೊನೆಗೆ ಮಾಯವೂ ಆಯ್ತು. ಇಷ್ಟೆಲ್ಲಾ ಇದ್ದರೂ ~ಗೇರ್ ಸೈಕಲ್~ ಇರಲಿಲ್ಲ, ತುಳಿಯಲಿಲ್ಲ ಅನ್ನೊ ಆಸೆ ಮಾತ್ರ ಮನಸ್ಸಿನ ಒಂದು ಬದಿಯಿಂದ ಹೋಗಿರಲೇ ಇಲ್ಲ.
ಇಂದು ಬೆಂಗಳೂರಿನ ಪಾದಚಾರಿಗಳು ಚಲಿಸುವುದಿರಲಿ ನಿಲ್ಲಲೂ ಸಾಧ್ಯವಿಲ್ಲ. ಯಾವುದೇ ಸಮಯದಲ್ಲಿ ಜೀವ ಬಾಯಿಗೆ ಬಂದೀತು. ದಿನ ರಾತ್ರಿ ಎನ್ನದೆ ಶಿಫ್ಟುಗಳಲ್ಲಿ ಕೆಲಸ ಮಾಡುತ್ತಾ ಕೆಲಸ ಸಿಕ್ಕ ಹೊಸದಿನಗಳಲ್ಲಿ ಕೆಡಿಸಿಕೊಂಡ ಟೈಮ್ ಟೇಬಲಿನಿಂದ ನಿದ್ದೆಯಿಲ್ಲದೆ 25 ಕಿ.ಮೀ. ಆಫೀಸಿಗೆ ನನ್ನದೇ ವಾಹನದಲ್ಲಿ ಹೋಗುವುದಾದರೂ ಹೇಗೆ, ಏನಾದರು ಹೆಚ್ಚು ಕಮ್ಮಿಯಾದರೆ ಎಂಬ ಭಯದಿಂದಲೇ ಯಾವುದೇ ವಾಹನ ನನ್ನ ಸವಾರಿಗೆ ಸಿದ್ಧವಿರಲಿಲ್ಲ.
ಕಾಲೇಜು ಮೆಟ್ಟಿಲವರೆಗೆ ಸ್ಕೂಟರ್, ನಂತರದ ದಿನಗಳಲ್ಲಿ ಕೆಲಸಕ್ಕೆ ಬಿ.ಎಂ.ಟಿ.ಸಿ ಹಿಡಿದು ಓಡಾಡಿ ಒಂದು ದಿನ ಎರಡು ಚಕ್ರ ಬೇಡ, ಬೆಂಗಳೂರಿನ ರಸ್ತೆಯಲ್ಲಿ ನಾಲ್ಕು ಚಕ್ರಗಳೇ ಸೂಕ್ತ ಎನಿಸಿ 25 ಕಿ.ಮಿ ದೂರವಿದ್ದ ಆಫೀಸಿಗೆ ಸಾಗಲು ಕಾರ್ ಕೊಂಡದ್ದಾಯ್ತು. ಅದೂ ಕೆಲಸಕ್ಕೆ ಸೇರಿ ಏಳೆಂಟು ವರ್ಷ ಬಸ್ ಮತ್ತು ಆಫೀಸಿನ ಕ್ಯಾಬ್‌ನಲ್ಲಿ ಪ್ರಯಾಣಿಸಿದ ನಂತರ. ಒಂದೆರಡು ಬಾರಿ ನಮ್ಮ ಡ್ರೈವರ್ ನನ್ನ ಜೀವ ತೆಗೆಯುವ ಕ್ಲೋಸ್-ಅಪ್ ಸೀನ್‌ನ ಸ್ಯಾಂಪಲ್ ಅನ್ನು ತೋರಿಸಿದಾಗ.
ನಾಲ್ಕು ಚಕ್ರದ ಸವಾರಿ ಚೆನ್ನಾಗಿದೆ ಎನಿಸಿದ್ದೇನೋ ನಿಜ. ಆದರೆ ಹೊಟ್ಟೆ ತನ್ನ ಆಕಾರ ಬದಲಿಸುವಾಗ ಹೆಚ್ಚಿದ ಸುಖದ ಅರಿವಾಯ್ತು. ಜೊತೆಗೆ ಜಿಮ್ ಇತ್ಯಾದಿಗಳ ಕಡೆ ಗಮನ ಹರಿಸಲಿಕ್ಕೂ ಕಷ್ಟವಾದ ಸ್ಕೆಡ್ಯೂಲ್ ನಿಭಾಯಿಸುವಾಗ ನಮ್ಮ ಸುತ್ತಲಿನ ಗೆಳೆಯರ ಸೈಕಲ್ ಪ್ರೀತಿ ಹೊಸ ಸೈಕಲ್ ತಂತ್ರಜ್ಞಾನ, ಅದರ ಸುತ್ತಲಿನ ಸಾಧ್ಯಾಸಾಧ್ಯತೆಗಳ ಮಾತುಕತೆ ಇತ್ಯಾದಿ ಮತ್ತೆ ನನ್ನನ್ನು ನನ್ನ ಕನಸಿನ ವಸ್ತುವೊಂದನ್ನು ನನಸು ಮಾಡಿಕೊಳ್ಳುವಂತೆ ಪ್ರೇರೇಪಿಸಿತು. ನನ್ನ ಗೇರ್ ಸೈಕಲ್ ಖರೀದಿಸುವ ಸಮಯ ಬಂದೇ ಬಿಟ್ಟಿತು.
ಹೊರ ದೇಶದ ಹೆಚ್ಚಿನ ಗೇರ್‌ಗಳಿರುವ, ಎಲ್ಲ ರಸ್ತೆಗಳಿಗೆ ಹೊಂದಿಕೊಳ್ಳುವಂತಹ, ರೇಸುಗಳಲ್ಲಿ ಬಳಸುವ ಸೈಕಲ್ಲುಗಳ ಲಭ್ಯತೆ ಇದೀಗ ಬೆಂಗಳೂರಿನಲ್ಲಿ ಎಲ್ಲೆಂದರಲ್ಲಿದೆ.
ಗೆಳೆಯನೊಂದಿಗೆ ಅಂಥದ್ದೊಂದು ಸೈಕಲ್ ಶಾಪಿಗೆ ಲಗ್ಗೆ ಇಟ್ಟು ಸೈಕಲ್ ಕೊಂಡದ್ದಾಯ್ತು. ಹೆಚ್ಚು ಬೆಲೆ ಕೊಟ್ಟು ಒಳ್ಳೆಯ ಬ್ರಾಂಡ್ ಸೈಕಲ್ ತೆಗೆದು ಕೊಂಡಿದ್ದರಿಂದಾದ್ರೂ ಸೈಕಲ್ ಮರೆಯದೆ ಉಪಯೋಗಿಸ್ತೀನಿ ಎಂಬುದು ಆ ಹೊತ್ತಿನ ಯೋಚನೆ ಮತ್ತು ಯೋಜನೆ.
ಹೊಸ ಸೈಕಲ್ ತಂದ ಮರುದಿನವೇ ಶನಿವಾರ. ಒಮ್ಮೆ 25 ಕಿ.ಮೀ. ದೂರದ ಆಫೀಸಿಗೆ ಏಕೆ ಇದರಲ್ಲೇ, ಇಂದೇ ಹೋಗಬಾರದು ಎಂದು ನಿರ್ಧರಿಸಿ ಹೊರಟೇಬಿಟ್ಟೆ.
ಗಿರಿಪಂಕ್ತಿಗಳ ಸಾಲಿನಂತೆಯೇ ಇರುವ ನಮ್ಮ ಏರಿಯಾ ರೋಡುಗಳನ್ನು ದಾಟಿ ಮತ್ತೊಂದು ಏರನ್ನು ಏರುವುದರೊಳಗೆ ನಾನು ಫುಲ್ ಠುಸ್! ಇನ್ನೇನು ನಡೆಯಲಿಕ್ಕೇ ಆಗುವುದಿಲ್ಲ ಎನ್ನುವಾಗ ಅಲ್ಲೇ ಇದ್ದ ಖಾಲಿ ಸೈಟ್‌ನಲ್ಲಿ ಕುಳಿತೇ ಬಿಟ್ಟೆ. ಕಣ್ಣೆಲ್ಲಾ ಮಬ್ಬು, ನೀರನ್ನೂ ತಂದಿಲ್ಲ. 3 ಕಿ.ಮೀ. ಓಡಿಸುವುದರೊಳಗೆ ಸಾಕಪ್ಪಾ ಸಾಕು.
ಸೈಕಲ್ ಸ್ಟ್ಯಾಂಡ್ ಕೂಡ ಹಾಕದೆ ಹಾಗೇ ಹಿಡಿದುಕೊಂಡು ಕೂತೇ ಬಿಟ್ಟೆ. ಯಾರೋ ನನ್ನ ಮುಂದೆ ಹಾದು ಹೋಗುವಂತೆ ಸದ್ದು. `ಓ ಸುಸ್ತಾಗಿ ಕೂತಿದ್ದಾರೆ, ನೀರು ಕೊಡೋಣ್ವಾ~ ಅಂತ ಹೇಳ್ತಾ ತಮ್ಮಲ್ಲಿದ್ದ ನೀರಿನ ಬಾಟಲಿ ನನಗೆ ಕೊಟ್ಟರು.
ಕುಡಿದು ಥ್ಯಾಂಕ್ಸ್ ಹೇಳುವುದರೊಳಗೆ ಅಲ್ಲೇ ನಿಲ್ಲಿಸಿದ್ದ ತಮ್ಮ ವಾಹನದಿಂದ ಮತ್ತೊಂದು ಬಾಟಲಿ ನೀರು ತಂದು ನನಗೆ ಕೊಟ್ಟು, ,ಇಟ್ಕೊಳ್ಳಿ ಬೇಕಾಗುತ್ತೆ, ಎಂದು ಹೇಳಿ ಅಲ್ಲಿಂದ ಹೊರಟರು. ನಿಧಾನವಾಗಿ ಸಾವರಿಸಿಕೊಂಡು, `ನೀರು ತರದೆ ತಪ್ಪು ಮಾಡಿದೆ, ಈ ಆರಂಭ ಶೂರತ್ವ ಬೇಡವಿತ್ತು~ ಎಂದೆನ್ನುತ್ತಾ ಮನೆಗೆ ಹೋಗುವ ತಯಾರಿ ನಡೆಸಿದೆ.
ಇಳಿಜಾರಿನಲ್ಲಿ ಸೈಕಲ್ ಮೇಲೆ ಹತ್ತಿದ್ದೇ ತಡ, ಮತ್ತೊಂದು ಸಮನಾದ ರಸ್ತೆ ಕಾಣಿಸಿತು. ತಣ್ಣನೆಯ ಗಾಳಿ ಸೋಕಿ ನನಗೆ ಜೋಶ್ ತುಂಬಿದಂತೆನಿಸಿ ಮತ್ತೆ ಆಫೀಸ್ ಕಡೆ ಹೊರಟೇಬಿಟ್ಟೆ. ಮುಂದೆ ಎಲ್ಲೂ ಅಂತಹ ಏರು ಕಾಣಿಸದೇ ಇದ್ದುದರಿಂದಲೂ, ನನ್ನ ಆ ಸ್ಥಿತಿ ಕಂಡು ನೀರುಕೊಟ್ಟ ಪುಣ್ಯಾತ್ಮರನ್ನು ಕಂಡದ್ದರ ಖುಷಿಯಿಂದಲೋ ಅಂತೂಇಂತೂ ಆಫೀಸ್ ತಲುಪಿದೆ. ಒಂದೂಕಾಲು ಗಂಟೆಯಲ್ಲಿ.
ಕಾರಿನಲ್ಲಿ ಬರಲಿಕ್ಕೂ ನನಗೆ ಒಂದೂವರೆ ಗಂಟೆ ಬೇಕಿತ್ತು. ಅಫೀಸಿನಲ್ಲಿ ದಿನದ ಕೆಲಸ ಮುಗಿಸಿ ಸಂಜೆಗೆ ಮತ್ತದೇ ಸೈಕಲ್ ಹಿಡಿದು ಮೊದಲೇ ಪ್ಲಾನ್ ಆದಂತೆ ಜಯನಗರದಲ್ಲಿನ ರಂಗಮಂದಿರಕ್ಕೆ ಹೋಗಿ ಗೆಳೆಯರೊಂದಿಗೆ ನಾಟಕವನ್ನೂ ನೋಡಿದ್ದಾಯ್ತು. ಕಡೆಗೆ ಮನೆ ಕಡೆಗೆ ಪಯಣ. ಜೊತೆ ನೀಡಿದ್ದು ಮತ್ತೊಬ್ಬ ಸೈಕಲ್ ಗೆಳೆಯ. ಅವರ ಮನೆ ತಲುಪುವುದರೊಳಗೆ ನಾನು ಫುಲ್ ಬೋಲ್ಡ್.
ಬರೊಬ್ಬರಿ 65 ಕಿ.ಮೀ. ಪಯಣ. ಮನೆ-ಅಫೀಸು-ರಂಗಮಂದಿರ-ಗೆಳೆಯನ ಮನೆ… ಅಲ್ಲಿ ಸೈಕಲ್ ನಿಲ್ಲಿಸಿ ಇನ್ನೈದು ಕಿ.ಮೀ. ದೂರವಿದ್ದ ನನ್ನ ಮನೆಗೆ ಡ್ರಾಪ್ ತೆಗೆದುಕೊಂಡು ಹೋಗಿ ಊಟ ಮಾಡಿ ಮಲಗಿದ್ದೇ ತಡ ಗಡದ್ದು ನಿದ್ದೆ.ಅಂಗಾಂಗಗಳೆಲ್ಲಾ ಜಖಂಗೊಂಡಂತಿದ್ದವು. ಹ್ಯಾಪುಮೋರೆ ಹಾಕುವ ಸರದಿ ನನ್ನದು.
ಮುಂದಿನ ದಿನ ರವಿವಾರವಾದ್ದರಿಂದ ಸ್ವಲ್ಪ ಸಮಾಧಾನ. ಮತ್ತೆ ಎದ್ದು ಕೆಲಸಕ್ಕೆ ಓಡುವ ಗಡಿಬಿಡಿಯಿಲ್ಲ. ಆದರೆ ನನ್ನ ಗೇರ್ ಸೈಕಲ್‌ನ ಮೊದಲನೆ ದಿನದ ಸಾಹಸ ಒಳಗೊಳಗೇ ಹೊಸ ಹುಮ್ಮಸ್ಸನ್ನು ತುಂಬಿತ್ತು. ಮತ್ತೆ ಮತ್ತೆ ಸೈಕಲ್ ತುಳಿಯಬಲ್ಲೆ ಎಂಬ ನಂಬಿಕೆ ತಂದಿತ್ತು.
ಈಗಲೂ ವಾರಕೊಮ್ಮೆಯಾದರೂ ಸೈಕಲ್ ಆಫೀಸಿನ ದಾರಿ ಹಿಡಿಯುತ್ತೆ. ವಾರದ ಕೊನೆಯ ಕೆಲಸ ಕಾರ್ಯಗಳಿಗೆ ನನ್ನ ಜೊತೆಯಾಗುತ್ತದೆ. ಇಲ್ಲವಾದಲ್ಲಿ ಅಡ್ವೆಂಚರ್ ಸ್ಪೋರ್ಟ್ಸ್ ಕಡೆ ಮನಸ್ಸು ವಾಲಲು ಪ್ರೇರಣೆಯಾಗುತ್ತದೆ. ಎಲ್ಲಿಗಾದರೂ ಹೊರಡಬೇಕಿದ್ರೆ ತನ್ನ ಚಕ್ರಗಳನ್ನು ಕಳಚಿಕೊಟ್ಟು ಕಾರಿನ ಹಿಂಬದಿಯ ಬಾಗಿಲು ಏರುತ್ತೆ. ಮತ್ತೆ ನನ್ನ ಜೀವನದ ಉಸಿರಾಗಿ ನಿಲ್ಲುತ್ತೆ.